De moeilijkste maand van het jaar

"Mooi hè, al die lichtjes?" Met een lach op mijn gezicht wijs ik richting de ramen. Iedereen die mij kent, weet dat ik gek ben op alles wat met Kerstmis te maken heeft. Kerstbomen, kerstmannen, kerststalletjes en dan het liefst allemaal bij elkaar; blijer kun je mij niet krijgen.

Het is woensdagmiddag, een uur of half vijf. We zijn voor ons wekelijkse gesprek in de activiteitenruimte gaan zitten. Hier kom jij bijna iedere dag om een potje Rummikub te spelen met medepatiënten. Nu is er niemand en de Rummikubdoos ligt opgeborgen in de kast. Ik schenk het laatste restje koffie uit de pot in twee papieren bekertjes. Eén voor jou en één voor mij. Buiten schemert het al. Dat vind ik niet erg, want nu zijn de kerstlampjes waarmee de hele ruimte is versierd extra goed te zien.

"Ja hoor, best mooi." Ik hoor aan je stem dat je er niets van meent. Wat dom van me. Zit ik een beetje blij te doen over kerstlichtjes tegen iemand voor wie december de moeilijkste maand van het jaar moet zijn. Ik weet dat je het er eigenlijk nooit over wilt hebben, maar juist nu voelt het raar er niet naar te vragen. "Vind je het lastig om hier te zitten, in zo’n vrolijk versierde ruimte?" Je knikt langzaam. "Ja, maar het gaat wel. Vooral met oud en nieuw mis ik haar. Wanneer iedereen van tien naar nul aftelt, wens ik dat ik de tijd terug zou kunnen draaien." Nu is het mijn beurt om te knikken. "Ja, dat snap ik", zeg ik zachtjes.

"Ik ben zo boos op mezelf, Krissie. Ik was compleet in de war toen. Had ik dat mes maar nooit uit de la gepakt. Dan was ze nu misschien nog bij me." Je kijkt naar je handen die met de palmen omhoog hulpeloos op je schoot liggen. Ik ben stil en zoek naar woorden. In mijn hoofd klinkt elke zin die ik uit zou kunnen spreken onbenullig.

"Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Wat moet deze tijd ontzettend moeilijk voor je zijn." Je staat op. Voor jouw doen heb je al heel lang gepraat. Ik vraag of je het fijn vindt als ik met je  meeloop naar de afdeling. "Ja graag, Krissie, dank je wel." Je rechterhand trilt als je me vanachter de gesloten deur gedag zwaait. Voor ik naar huis ga doe ik de deur van de activiteitenruimte op slot. De lichtjes branden nog, maar Kerstmis is even helemaal uit mijn hoofd verdwenen.